1 در مجلسی که احباب شرب مدام کردند نوبت به ما چو افتاد آتش به جام کردند

2 اینجا غم محبت، آنجا سزای عصیان آسایش دو گیتی بر ما حرام کردند

3 از بس که شیشه‌ها راست، از هر طرف سجودی میخانه را ز طاعت، بیت‌الحرام کردند

4 چون ساغر شکسته در دیده‌ها نمی‌نیست اسباب گریه امشب گویا تمام کردند

5 در چاره وصالت کان را کسی ندانست سوداییان زلفت صد فکر خام کردند

6 بتخانه از بتان پر، میخانه از حریفان این خانه تهی را، چون کعبه نام کردند؟

7 دارند پارسایان دایم ز وجد، مستی آب حلال خود چون بر ما حرام کردند؟

8 در روزگار دوری گویا نمی‌شود روز یک شام ناشده صبح، صد صبح شام کردند

9 از خیل کامجویان، قدسی کناره بهتر کاین قوم، عاشقان را بی ننگ و نام کردند