به هوای صید یک ره، به گذار از قدسی مشهدی غزل 440

1 به هوای صید یک ره، به گذار ما نیایی تو که صید قدس گیری به شکار ما نیایی

2 رقم شهادت ما، دگری به دست دارد اگر ای اجل بدانی، به شکار ما نیایی

3 برو ای صبا به شیرین، ز روان کوهکن گو که شدی چو یار خسرو، به مزار ما نیایی!

4 سر کوی می پرستان، ز پیاله نیست خالی تو که مرد پارسایی، به جوار ما نیایی!

5 مفریب وقت مردن، به امید وعده ما را که تو شمع بزم غیری، به مزار ما نیایی

6 ز گمان هلاک گشتم، ز چه خیلی و چه نامی که بیفکنی و بر سر چو سوار ما نیایی

7 تو غافلی ز قاتل، چه روی به پای تیغش به همین که کشته گردی، به شمار ما نیایی

8 برو ای جوان ز پیشم، که اگر فرشته گردی به نظر ز خوبرویی، چو نگار ما نیایی