در شعر سه تن پیمبرانند از طغرل احراری دیوان اشعار 2

1 هرکه را باشد نظر ترک قباپوش مرا آفرین گوید تحمل کردن هوش مرا!

2 از خیال قامتش اکنون عصا می‌بایدم بار سنگین فراقش کرده خم دوش مرا

1 هرکه نوشد از قضا گر جام مشحون تو را می‌کند درس ادب نیرنگ افسون تو را

2 در طریق عشق اندر وسعت‌آباد جنون نگذرد غیر از سمند وهم هامون تو را!

1 بس که هستی همه سامان وجود عدم است ساز قانون بقا را ز فنا زیر و بم است

2 دوستان بیهوده در عالم امکان هرگز دل‌آسوده مجویید که بسیار کم است!