در شعر سه تن پیمبرانند از طغرل احراری دیوان اشعار 2

1 ز عارض برقع افکندی کشودی روی زیبا را ز برق رخ زدی آتش بساط خرمن ما را

2 سفید از انتظار مقدمت شد چشم امیدم خوشا روزی که همچون نور بر چشمم نهی پا را!

1 می‌کنم جان در غم او کندن جانم عبث در وفایش عهد کردم عهد و پیمانم عبث!

2 ناله‌ام بشنید و تأثیری به گوش او نکرد از فراقش گریه و فریاد و افغانم عبث!

1 زلف مشکین تا به دور ماه رویش هاله زد شور طوفان از نوایم در نیستان ناله زد

2 زاهد از بهر خدا سوز درون ما مپرس کز حدیث آتش عشقش لبم تبخاله زد