در کمالت چه دهم داد سخندانی از نیر تبریزی غزل 7

1 در کمالت چه دهم داد سخندانی را حد گذشته است از آنصورت انسانی را

2 جرم دل نیست که چشم از تو بگرداند باز اختیاری نبود کشتی طوفانی را

3 پرده بردار که از لطف نیارد دیدن چشم کوته نظران صورت روحانی را

4 با تو همچشمی آهوی ختن عین خطاست سحر پهلو نزند آیت یزدانی را

5 تا شنیدم که بویرانه بود جای پری دوست دارم بتمنای تو ویرانی را

6 حسن از آن پایه گذشته است که عاشق نشوند پرده پوشی نتوان یوسف کنعانی را

7 تا صبا چنبر گیسوی تو در دست گرفت بیخت بر فرق من اسباب پریشانی را

8 نیر از آه نهان پر شده دل میترسم دود بالا رود این آتش پنهانی را