در کشتنم ار بود رضایش از حسین خوارزمی غزل 125

1 در کشتنم ار بود رضایش کردم سر خویشتن فدایش

2 گر خون من شکسته ریزد حاشا که بنالم از جفایش

3 نادیده رخش چو مردم چشم کردیم درون دیده جایش

4 از ناله شدند راست چون نال عشاق حزین بی نوایش

5 چون رخ بگشاد بسته دل شد در چین دو زلف مشکسایش

6 در شیوه دلبریست یکتا گیسوی معنبر دوتایش

7 سرگشته بهر دیار گشته خورشید چو ذره از هوایش

8 از شاهی دهر عار دارد آنکو چو حسین شد گدایش