1 در دیر مغان آمد، یارم قدحی در دست مست از می و میخواران از نرگس مستش مست

2 در نعلِ سمندِ او شکلِ مهِ نو پیدا وز قدِ بلندِ او بالای صنوبر پست

3 آخر به چه گویم هست از خود خبرم، چون نیست وز بهر چه گویم نیست با وی نظرم، چون هست

4 شمع دل دمسازم، بنشست چو او برخاست و افغان ز نظربازان، برخاست چو او بنشست

5 گر غالیه خوش بو شد، در گیسوی او پیچید ور وَسمه کمانکش گشت، در ابروی او پیوست

6 بازآی که بازآید عمرِ شدهٔ حافظ هر چند که ناید باز، تیری که بشد از شست