در عالمی‌که با خود رنگی نبود از بیدل دهلوی غزل 47

1 در عالمی‌که با خود رنگی نبود ما را بودیم هرچه بودیم او وانمود ما را

2 مرآت معنی ما چون سایه داشت زنگی خورشید التفاتش از ما زدود ما را

3 پرواز فطرت ما، در دام بال می‌زد آزادکرد فضلش از هر قیود ما را

4 اعداد ما تهی‌کرد چندان‌که صفرگشتیم از خویش‌کاست اما بر ما فزود ما را