من واله جمال فروزان یک کسم از فیض کاشانی غزل 617

1 من واله جمال فروزان یک کسم آشفتهٔ دو زلف پریشان یک کسم

2 سامان مرا یکی و سر من یکی بود سودا یکی و بیسر و سامان یک کسم

3 هر جا بهر که روی کنم سوی او بود بینای یک جمالم و حیران یک کسم

4 جمعیتم ز جمع کمالات یک کس است شیدای یک جمیل و پریشان یک کسم

5 تیغ ار کشد بقصد سرم بسملش شوم در مذبح محبت قربان یک کسم

6 مشرک نیم پرستش باطل نمیکنم حق بین و حق پرست بفرمان یک کسم

7 از هر خسی قبول عطائی نمیکنم مستغرق مواهب احسان یک کسم

8 چون گربگان بسفرهٔ هر کس نمیروم همچون شتر نواله خور خوان یک کسم