ز بس که دشمن نظّاره پریشانم از قدسی مشهدی غزل 404

1 ز بس که دشمن نظّاره پریشانم چو شمع گشته به یک جای جمع، مژگانم

2 نشد ز سیل سرشکم خراب، کوی بتان امین کشتی نوحم، اگرچه طوفانم

3 ز عشق، رابطه‌ام نگسلد به مردن هم گواه دعوی من بس، بقای پیمانم

4 شدم به دوختن چاکهای سینه، رضا که هیچ‌کس نبرد پی به داغ پنهانم

5 به غیر، وصل تو دیدن چنان بود دشوار که ترک وصل نماید به غایت آسانم

6 فراخ روزی غم را ز تنگسال چه غم؟ همیشه نعمت غم حاضرست بر خوانم

7 چو شعله در بدنم خون همیشه می‌رقصد ز شوق آنکه کند غمزه تو قربانم

8 چنان گرفته دل همدمان ز صحبت من که غنچه گشته، گل چیده، در گریبانم