من بندهٔ آن کسم که بیماش خوش است از مولانا رباعی 417

1 ای جان ای جان فی ستر الله اشتر می‌ران فی ستر الله

2 جام آتش درکش درکش پیش سلطان فی ستر الله

1 لعل لبش داد کنون مر مرا آنچ تو را لعل کند مر مرا

2 گلبن خندان به دل و جان بگفت برگ منت هست به گلشن برآ

1 ای کرده تو مهمانم در پیش درآ جانم زان روی که حیرانم من خانه نمی‌دانم

2 ای گشته ز تو واله هم شهر و هم اهل ده کو خانه نشانم ده من خانه نمی‌دانم

1 در هر فلکی مردمکی می‌بینم هر مردمکش را فلکی می‌بینم

2 ای احول اگر یکی دو می‌بینی تو بر عکس تو من دو را یکی می‌بینم

1 بوقلمون چند از انکار تو در کف ما چند خلد خار تو

2 یار تو از سر فلک واقف است پس چه بود پیش وی اسرار تو

1 دلا نزد کسی بنشین که او از دل خبر دارد به زیر آن درختی رو که او گل‌های تر دارد

2 در این بازار عطاران مرو هر سو چو بی‌کاران به دکان کسی بنشین که در دکان شکر دارد