منم آن حلقه در گوش و نشسته گوش شمس الدین
- 1
- 2
- 3
- 4
- 5
- 6
1 منم آن حلقه در گوش و نشسته گوش شمس الدین دلم پرنیش هجران است بهر نوش شمس الدین
2 چو آتش‌های عشق او ز عرش و فرش بگذشته‌ست در این آتش ندانم کرد من روپوش شمس الدین
3 در آغوشم ببینی تو ز آتش تنگ‌ها لیکن شود آن آب حیوان از پی آغوش شمس الدین
4 چو دیکی پخت عقل من چشیدم بود ناپخته زدم آن دیک در رویش ز بهر جوش شمس الدین
5 در این خانه تنم بینی یکی را دست بر سر زن یکی رنجور در نزع و یکی مدهوش شمس الدین
6 زبان ذوالفقار عقل کاین دریا پر از در کرد زبانش بازبگرفت و شد او خاموش شمس الدین