فریاد که آتش نهانم از غبار همدانی غزل 65

1 فریاد که آتش نهانم افتاد به مغز استخوانم

2 سوز دل و آتش درونم افکنده شرر به خانمانم

3 چون زورق اگر روم به دریا هست آتش و آه بادبانم

4 چون آتش اوفتاده در آب آوازۀ مرگ شده فغانم

5 گنج غم تو به سینه دارم شد خانۀ دل خراب از آنم

6 گر بحر غم تو بیکران است من ماهی بحر بیکرانم

7 خون جگر است و پارۀ دل بر سفرۀ عشق آب و نانم

8 کاهیده ز بسکه پیر گردون از درد و بلا تن جوانم

9 مانند کمان شکسته مشتی بی پاره و خرد استخوانم

10 بازا نفسی که بی تو چون نی در سینه گره شده فغانم

11 تا کی خس و خار آشیانه مهجور کند ز گلستانم

12 وقت است که برق خانمان سوز آید به طواف آشیانم