من نمی‌گویم به چشمم نه قدم، از قدسی مشهدی غزل 420

1 من نمی‌گویم به چشمم نه قدم، یا بر زمین چشم من فرش است هرجا می‌نهی پا بر زمین

2 کشتی چشم تر من بود با دریا قدر اشک زور آورد، آمد پشت دریا بر زمین

3 زیر پای عاشقان باشد زمین و آسمان عشق را یک پای بر عرش است و یک پا بر زمین

4 جای برگردون بود افتادگان عشق را من هم از افتادگان عشقم، اما بر زمین

5 عمرها شد کشتی من با نکویان آشناست دل ز دست هر یکی افتاده صد جا بر زمین