من از اینجا به ملامت نروم از سعدی شیرازی غزل 427

1 من از اینجا به ملامت نروم که من اینجا به امیدی گروم

2 گر به عقلم سخنی می‌گویند بیم آن است که دیوانه شوم

3 گوش دل رفته به آواز سماع نتوانم که نصیحت شنوم

4 همه گو باد ببر خرمن عمر دو جهان بی تو نیرزد دو جوم

5 دوستان عیب و ملامت مکنید کانچه خود کاشته باشم دروم

6 من بیچاره گردن به کمند چه کنم گر به رکابش نروم

7 سعدیا گفت به خوابم بینی بی‌وفا یارم اگر می‌غنوم