شبهای دراز بیشتر بیدارم از سعدی شیرازی رباعی 97

1 همه چشمیم تا برون آیی همه گوشیم تا چه فرمایی

2 تو نه آن صورتی که بی رویت متصور شود شکیبایی

1 شنیدم که در دشت صنعا جنید سگی دید برکنده دندان صید

2 ز نیروی سر پنجهٔ شیر گیر فرومانده عاجز چو روباه پیر

1 گدایان بینی اندر روز محشر به تخت ملک بر چون پادشاهان

2 چنان نورانی از فر عبادت که گویی آفتابانند و ماهان

1 بگذشت و چه گویم که چه بر من بگذشت سیلاب محبتم ز دامن بگذشت

2 دستی به دلم فرو کن ای یار عزیز تا تیر ببینی که ز جوشن بگذشت

1 عشقبازی نه من آخر به جهان آوردم یا گناهیست که اول من مسکین کردم

2 تو که از صورت حال دل ما بی‌خبری غم دل با تو نگویم که ندانی دردم