مانده ام با دلی از هجر از نظیری نیشابوری غزل 147

1 مانده ام با دلی از هجر عزیزان مجروح دیده ام غرقه طوفان چو جگرگوشه نوح

2 در ره دوست هلاک زن و فرزند به جاست بر در وصل وداع کس و پیوند فتوح

3 صد بهانه که یکی برنزند بر تقصیر صد کنایت که یکی را نبود رنگ وضوح

4 گاهم از باد هوا سنگ ببارد ظاهر گاهم از کلک قضا جرم بزاید مشروح

5 بر دل و سینه من داغ جفا گردد مهر در رگ و ریشه من قوت بلا گردد روح

6 نه بخود حامل پیمان محبت گشتم عشوه یی دیدم و خوش بود سر از جام صبوح

7 صالح و طالح اگر جمله چو من واجویند توبه، در توبه ز زشتی بگریزد چو نصوح

8 سوی رحمان علی العرش توجه کردم بانگ زد عرش که پاکی ز مکان یا سبوح

9 در صحبت همه بر روی «نظیری » بستند به خود ای فاتح ابواب دری کن مفتوح