منم دل پریشان چه از بابافغانی شیرازی غزل 444

1 منم دل پریشان چه در طرب گشایم چو غمت نمی گذارد که بخنده لب گشایم

2 حذر از شکایت من که بود تمام آتش ز دل شکسته آهی که بنیم شب گشایم

3 هوس وصال ان لب چه کنی بگفت شیرین منم آنکه چشم موری بچنین رطب گشایم

4 تو میان دهی وگرنه بخیال در نگنجد که چنان کمر که دانی من بی ادب گشایم

5 چو بمرگم آتش او نرود ز جان شیرین چه زبان به تلخ گفتن بعذاب تب گشایم

6 به غزال خویش گاهی برسم که چون فغانی قدم رمیده از خود بره طلب گشایم