دلم که همره آن مه از بابافغانی شیرازی غزل 292

1 دلم که همره آن مه چو ابر چست شود گذار تا برود آن قدر که سست شود

2 ندیده دامن پاک تو مهر و ماه هنوز درست باد کتانی که خانه شست شود

3 قلم دریغ مدار از سفینه ی عاشق که این سفینه باصلاح تو درست شود

4 نبات تازه ی تو می برد ز دیده گلاب تبارک الله ازان موسمی که رست شود

5 من اولت چو بدیدم بغم نهادم دل که حکم خیر و شر هر کس از نخست شود

6 دلم بخدمت نخل قدت برآمد زار که نازکست نهالی که تازه رست شود

7 دلیر نیست فغانی هنوز در ره عشق مگر به خدمت اصحاب درد چست شود