شاد گردم که هر به ایامی از اوحدی مراغه‌ای غزل 826

1 شاد گردم که هر به ایامی قامتت را ببینم از بامی

2 بی‌تو کارم به کام دشمن شد وز دهانت نیافتم کامی

3 در جدایی تبم گرفت و تو خود ننهادی به پرسشم گامی

4 دشمنان از شراب وصل تو مست دوستان را نمیدهی جامی

5 خال را دانه ساختی وز زلف بر سر دانه می‌کشی دامی

6 در دلم چون غمت قرار گرفت گو: قرارم مباش و آرامی

7 چه تفاوت کند در آتش تو؟ گر بسوزد چو اوحدی خامی