1 شه من بدرد عشقت بنواز جان ما را که دلم ز درد یابد همه راحت و دوا را

2 چو جمال خود نمائی نظرم بخویش نبود چو مه تمام بینم چه نظر کنم سها را

3 بکمال عشقبازان نرسند خودپرستان بحریم پادشاهی چه محل بود گدا را

4 ز خودی برآی آنگه ار نی بگوی ای دل که تو تا توئی نبینی سبحات کبریا را

5 اگر ای کلیم داری خبری ز ذوق نازش ز کلام لن ترانی تو نظاره کن لقا را

6 ظلمات هستی خود تو بصدق در سفر کن چو خضر اگر بجوئی سر چشمه بقا را

7 چو بدوست انس یابی دل خود ز انس برکن مشناس هیچکس را چو شناختی خدا را

8 بحسین خسته هر دم چو مسیح جان ببخشد سحری ز کوی جانان چو گذر بود صبا را