می‌روم تا کوی جانان آخر از قصاب کاشانی غزل 217

1 می‌روم تا کوی جانان آخر از تأثیر عشق سالکان را نیست بهتر هادی‌ای از پیر عشق

2 آسمان لاجوردی رنگ پرنقش و نگار هست سرلوح سردیباچه تفسیر عشق

3 خانه کعبه است مروارید قدرش را صدف لیله‌القدر است مشک نافه نخجیر عشق

4 در سر آن کیمیا می‌رو که مینای قمر هست جزو کمترین اجزایی از اکسیر عشق

5 جبرئیلش از شرف گهواره‌جنبانی کند از دهانش آید آن طفلی که بوی شیر عشق

6 چون فروماند از خرد، زد بر در دیوانگی می‌توان استاد افلاطون شد از تدبیر عشق

7 می‌زدم گاهی شبیخونی به زلف سرکشی از کمان ابرویی قصاب خوردم تیر عشق