بسرم فتاده شوری که ز خود از نیر تبریزی غزل 110

1 بسرم فتاده شوری که ز خود خبر ندارم برو از سر من ای سر که هوای سر ندارم

2 همه خون خورم که اینغم بدلی دگر کند جا بجز اینغم ایمن الله که غم دگر ندارم

3 صنم شکر فروشم بدهان نهفته شکر همه گویدم بتلخی که برو شکر ندارم

4 سحریست هر شبی راز قفا بلی دریغا که من از فراقت امشب دگر آنسحر ندارم

5 صنما ز کوه نازت پر کاه شد تن من قدری ز نازکم کن که دگر کمر ندارم

6 ز نظاره های دلکش بطمع نیفتی ایدل که امید خیر و خوبی من از این نظر ندارم

7 سزد ار ز دست جورت ز جگر فغان برآرم بر شه ولی دریغا که من آن جگر ندارم

8 چو ز کعبه جمال تو بمدعا رسیدم به نیاز نذر کردم که دل از تو برندارم

9 نه که عهد بوستانم ز نظر برفته نیرّ ز قفس ملولم اما چه کنم که پر ندارم

10 خر شیخ در تک و دو بر هرخس از پی جو منم آنکه یار خسرو نکشم که خر ندارم