باز دوشم ز راه مهمانی
- 1
- 2
- 3
- 4
- 5
- 6
- 7
1 باز دوشم ز راه مهمانی به خرابی کشید و ویرانی
2 داشت در پیش رویم آینه‌ای تا بدیدم درو به آسانی
3 که جزو نیست هر چه می‌دانم که ازو خاست هر چه می‌دانی
4 دو قدم راه بیش ، نیست ولی تو در اول قدم همی مانی
5 هر چه هستیست در تو موجودست خویشتن را مگر نمی‌دانی؟
6 ای که روز و شبت همی خوانم گر چه هرگز مرا نمی‌خوانی
7 زان شراب بقا بده جامی تا تن اوحدی شود فانی