کیستم من نفس سوختهٔ منجمدی از بیدل دهلوی غزل 2667

1 کیستم من نفس سوختهٔ منجمدی دل خون‌ گشته و گل‌ کرده غبار جسدی

2 نقش تصویر خیالی ز اثر نومیدم دعوی‌ام شوخی و مستی و ندارم سندی

3 وصل جستم دو جهان جلوه دچارم‌ کردند چه صنمها که ندیدم به ‌سراغ صمدی

4 هر چه موقوف بیان‌ست شماری دارد از احد هم نتوان یافت بغیر از عددی

5 جز خموشی‌ که‌ کس انگشت به‌ حرفش ننهد سخنی ‌کو که ندارد ز زبان دست ردی

6 غنچهٔ سر گره وهم تعلق تا چند ای نسیم دم شمشیر شهادت مددی

7 عرض هستی‌ست‌ گزندی که علاجش عدم‌ست نیست امروز به خود بینی ما چشم بدی

8 موج را عقد گهر کرد به خود پیچیدن می‌شود ضبط نفس رشتهٔ عمر ابدی

9 مژدهٔ عافیتی یافتم از کلفت دهر موی چشم آینه را گشت حضور نمدی

10 هر کجا بیدل از این باغ نهال‌ست بلند در هوای قد او ناله کشیده‌ست قدی