1 منم که نشئه می از خمار نشناسم منم که جوش خزان از بهار نشناسم

2 چنان فریفته شوقم به راه وعده او که سر ز پا و دل از انتظار نشناسم

3 نهاده ام سر آسودگی به پای گلی که غنچه را ز چراغ مزار نشناسم

4 ز شرم جلوه شوخ تو نوبهار گداخت عجب مدار که گل را ز خار نشناسم

5 به عالمی ندهم مصرعی اسیر نیم که قیمت سخن آبدار نشناسم