مستم از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 3149

1 مستم از باده‌های پنهانی وز دف و چنگ و نای پنهانی

2 مر چنین دلربای پنهان را واجب آمد وفای پنهانی

3 می‌زند سال‌ها در این مستی روح من‌های های پنهانی

4 گفتم ای دل کجایی آخر تو گفت در برج‌های پنهانی

5 بر چپم آفتاب و مه بر راست آن مه خوش لقای پنهانی

6 مشتری درفروخت آن مه را دادمش من بهای پنهانی

7 ظلمتم کی بقا کند که بر او تابد از کبریای پنهانی

8 آتشم چون بمرد دودم چیست آیتی از بلای پنهانی

9 ز آن بلا جان‌های ما مرهاد تا برد تحفه‌های پنهانی

10 شمس تبریز شوربایی بپخت صوفیان الصلای پنهانی