مستم ملکا و از امیر معزی نیشابوری رباعی 132

1 گوهری گویا کزو شد دیده پرگوهر مرا کرد مشکین چنبر او پشت چون چنبر مرا

2 عشق او سیمین و زرّین ‌کرد روی و موی من او همی خواهد که بِفریبد به سیم و زر مرا

1 ای به عدل تو جهان یافته از جور نجات دولت و ملک ملک را زبقای تو ثبات

2 گر بنازند وزیران‌ کُفات از تو سزد زانکه هم شمس وزیرانی و هم صدر کفات

1 سنگین‌دلی که بر دل احرار قادرست در حسن و در جمال بدیع است و نادرست

2 در موکب نبرد سواری دلاورست در مجلس شراب نگاری معاشرست