من آشفته و شیدا چو تمنای از حسین خوارزمی غزل 149

1 من آشفته و شیدا چو تمنای تو دارم از سر خویش گذشتم سر سودای تو دارم

2 گل صد برگ نبویم سمن و لاله نجویم که در این باغ هوای گل رعنای تو دارم

3 بجهان شورش و غوغا چه عجب از من شیدا که بهنگام قیامت سر غوغای تو دارم

4 دلم از ملک دو عالم نشود فرخ و خرم ز غم عشق جگر سوز دلارای تو دارم

5 بتماشاگه جنت چو روم دیده به بندم من دلخسته به پنهان چو تماشای تو دارم

6 چو مرا هست تمنا که شکاری تو باشم همه روی دل از آنروز بصحرای تو دارم

7 چو حسین از سر دانش ز تو چون شکر نگویم که بسی بخت و سعادت ز عطاهای تو دارم