من که از آتش دل چون خم می از حافظ شیرازی غزل 340

1 من که از آتش دل چون خم می در جوشم مهر بر لب زده خون می‌خورم و خاموشم

2 قصد جان است طمع در لب جانان کردن تو مرا بین که در این کار به جان می‌کوشم

3 من کی آزاد شوم از غم دل چون هر دم هندوی زلف بتی حلقه کند در گوشم

4 حاش لله که نیم معتقد طاعت خویش این قدر هست که گه گه قدحی می نوشم

5 هست امیدم که علیرغم عدو روز جزا فیض عفوش ننهد بار گنه بر دوشم

6 پدرم روضه رضوان به دو گندم بفروخت من چرا ملک جهان را به جوی نفروشم

7 خرقه پوشی من از غایت دین داری نیست پرده‌ای بر سر صد عیب نهان می‌پوشم

8 من که خواهم که ننوشم به جز از راوق خم چه کنم گر سخن پیر مغان ننیوشم

9 گر از این دست زند مطرب مجلس ره عشق شعر حافظ ببرد وقت سماع از هوشم