در پایت اوفتادم ای دوست! دست از جلال عضد غزل 191

1 در پایت اوفتادم ای دوست! دست گیرم می کن بزرگی خود منگر که من حقیرم

2 ای شمع جمع خوبان! پروانه وار روزی گرد سرت بگردم در پیش پات میرم

3 از دست چشم و زلفت پیش که داد خواهم؟ [این] می کشد به بندم [وان] می کشد به تیرم

4 خیز ای طبیب نادان! ترک معالجت کن من درد عشق دارم درمان نمی پذیرم

5 چون کشته تو گردم گر بگذری به خاکم از خاک سر برآرم تا دامنت بگیرم

6 ای دوستان! مجویید از بند او خلاصم آزادم از دو عالم تا در کفش اسیرم

7 روی از تو برنچینم گر می کشی به تیغم چشم از تو برندوزم گر می زنی به تیرم

8 من ترک او نگویم ور جان رَود درین سر کز جان گزیر باشد وز دوست ناگزیرم

9 هر شب به خار و خارا غلطم ز درد دوری وز شوق وصل گویی پهلوست بر حریرم

10 تا از جلال دوری دوری نکرد یک دم نام تو از زبانم، یاد تو از ضمیرم