دارم از غیبت مهدی گله چندان از فیض کاشانی غزل 1106

1 دارم از غیبت مهدی گله چندان که مپرس که چنان زو شده‏ام بی‏سرومان که مپرس

2 کار تقوی و صلاح و ورع و طاعت و علم آنقدر روی نهاده است به نقصان که مپرس

3 جاهل و سفله و بی‏دین همه غالب شده‏اند اهل ایمان و خرد گشته بدان‏سان که مپرس

4 من به این دانش ناقص که به خود پندارم زحمتی می‏کشم از مردم نادان که مپرس

5 گوشه‏گیری و سلامت هوسم بود ولی آن‏چنان رونق دینم شده فتّان که مپرس

6 گفتگوهاست ز رشک و حسد این مردم را هر کسی را غرضی این که مگو آن که مپرس

7 سبب غیبت مهدی ز خرد جستم گفت فیض این قصه دراز است به قرآن که مپرس!