بس که در منظر تو حیرانم از سعدی شیرازی غزل 416

1 بس که در منظر تو حیرانم صورتت را صفت نمی‌دانم

2 پارسایان ملامتم مکنید که من از عشق توبه نتوانم

3 هر که بینی به جسم و جان زنده‌ست من به امید وصل جانانم

4 به چه کار آید این بقیت جان که به معشوق برنیفشانم

5 گر تو از من عنان بگردانی من به شمشیر برنگردانم

6 گر بخوانی مقیم درگاهم ور برانی مطیع فرمانم

7 من نه آنم که سست بازآیم ور ز سختی به لب رسد جانم

8 گر اجابت کنی و گر نکنی چاره من دعاست می‌خوانم

9 سهل باشد صعوبت ظلمات گر به دست آید آب حیوانم

10 تا کی آخر جفا بری سعدی چه کنم پای بند احسانم

11 کار مردان تحمل است و سکون من کیم خاک پای مردانم