مرا گوئی چه سر داری، از خاقانی شروانی غزل 244

1 مرا گوئی چه سر داری، سر سودای او دارم به خاک پای او کامید خاک پای او دارم

2 ازو تا جان اگر فرقی کنم کافر دلی باشد من آنگه جای او دانم که جان را جای او دارم

3 گر او از لطف عام خود مرا مقبول خود دارد نیندیشم که چون خاصان قبول رای او دارم

4 اگر دل در غمش گم شد چه شاید کرد، گو گم شو دل اینجا از سگان کیست تا پروای او دارم

5 بن هر موی را گر باز پرسی تا چه سر دارد ندا آید که تا سر دارم این سودای او دارم

6 به جان او کزو جان را به درد اوست خرسندی که جان داروی خویش از درد جان افزای او دارم

7 شکارم کرد زلف او چو آتش سرخ رخ زانم که در گردن کمند زلف دود آسای او دارم

8 اگر صد جان خاقانی به بالایش برافشانم خجل باشم که این خلعت نه بر بالای او دارم