منم مرغ اسیری مضطرب از نظیری نیشابوری غزل 227

1 منم مرغ اسیری مضطرب از بیم جان خود نه ذوق دانه دارم نی امید آشیان خود

2 دل از امید وصل و بیم هجران کرده ام فارغ نشسته گوشه یی وارسته از سود و زیان خود

3 ز قوت خویش یابم طعم زهر و شکرها گویم کزین نعمت تنم پرورده مغز استخوان خود

4 به باغ روزگار آن خودستا مرغ کهن سالم که خود می سنجم و خود می سرایم داستان خود

5 به نزد محرم و بیگانه عیب خویش می گویم به دشمن می دهم از سادگی تیر و کمان خود

6 درصد شکوه بر لب می گشاید یاد نومیدی کسی تا کی زند قفل خموشی بر دهان خود

7 «نظیری » صبر کن کاین بند از دل بگسلد روزی هنوز امیدوارم می کنم ضبط زبان خود