حیف آیدم که چون تو نگار از حسین خوارزمی غزل 258

1 حیف آیدم که چون تو نگار پریوشی گردد ندیم و همنفس دیو ناخوشی

2 تا عالمی نسوزد از این آه آتشین از خون دیده میزنم آبی بآتشی

3 عشاق را بقامت تو دل همی کشد چون قد تو ندید کسی سرو دلکشی

4 سلطانیم نگر که همه شب بکوی تو بالین ز خشت دارم و از خاک مفرشی

5 تا دیده دل بروی تو آنخال عنبرین دارم بسان زلف تو حال مشوشی

6 من نیز بودم آدمی و عقل داشتم دیوانه گشتم از غم چون تو پریوشی

7 در روز حشر مست برآید حسین اگر نوشد ز لعل تو می صافی بیغشی