من تاجرم بدکه بازار خویشتن از صفای اصفهانی غزل 119

1 من تاجرم بدکه بازار خویشتن بر دست نقد جان و خریدار خویشتن

2 هر دانشی که بود مرا صرف دید شد دیوانه شد دلم پی دیدار خویشتن

3 ایوان ملک قصر ملک دیده ام کنون بنشسته ام بسایه دیوار خویشتن

4 سلطان دل ز خاک در خود بسر نهاد هر افسری که دید سزاوار خویشتن

5 از راه کوی خویش رسیدند بر مراد عشاق دوست در طلب یار خویشتن

6 گشتیم بسکه کوس اناالحق زدیم فاش منصور پایدار سر دار خویشتن

7 پرگار خویشتن دل و نبود بغیر دل در دور خویش مرکز پرگار خویشتن

8 دیدم تمام کون و مکان را بچشم سر من غیر خود ندیدم در دار خویشتن

9 سیاره است و ثابت من عقل و عشق من من آسمان ثابت و سیار خویشتن

10 در عین شادمانی و عیش مدام خویش در حیرتم ز انده بسیار خویشتن

11 دار حقیقتست بنازم هزار بار بر صنع دست و پنجه معمار خویشتن

12 از خویشتن رهائی و باز آمدن بخویش شرطست در سلوک گرفتار خویشتن

13 افکنده ام ز دوش دل خویش بار غیر آسوده ام ز قلب سبکبار خویشتن

14 سرشار سر وحدت اطلاقی خودم سرگرم خمر خانه خمار خویشتن

15 در کار نفی خویشم و نفی صفای خویش کس نیست همچو من پی آزار خویشتن

16 بی پرده گویم آنچه بود نیست غیر یار من جسته ام ز پرده پندار خویشتن