1 مصوران به هزار انفعال پیوستند که طرهٔ تو کشیدند و خامه نشکستند

2 ز جهل نسبت قد تو می‌کنند به سرو فضول چند که پامال فطرت پستند

3 به رنگ عقد گهر وا نمی‌توان کردن دلی‌که در خم زلف تواش گره بستند

4 ز آفتاب گذشته است مد ابروبت کمانکشان زه ناز پر زبردستند

5 دماغ‌سوختگان بیش از این وفا نکند سپندها به صد آهنگ یک صدا جستند

6 ز شام ما مکش ای حسرت انتظار سحر به دور ما قدح آفتاب بشکستند

7 در این محیط ادب کن ز خودنمایی‌ها حباب و موج همان نیستند اگر هستند

8 ادب ز مردمک دیده می‌توان آموخت که ساکنند اگر هوشیار اگر مستند

9 ز وضع شمع خموش این نوا پرافشان است که شعله‌ها همه خود را به داغ دل بستند

10 به ذوق وحشت آن قوم سوختم بیدل که ناله‌وار چو برخاستند، ننشستند