خود را به سفر بیازمودم از خاقانی شروانی رباعی 282

1 گر مدعی نه‌ای غم جانان به جان طلب جان چون به شهر عشق رسد نورهان طلب

2 خون خرد بریز و دیت بر عدم نویس برگ هوا بساز و نثار از روان طلب

1 هر که به سودای چون تو یار بپرداخت همتش از بند روزگار بپرداخت

2 در غم تو سخت مشکل است صبوری خاصه که عالم ز غم‌گسار بپرداخت

1 مرا دانهٔ دل بر آتش فتاده است از آن نعرهٔ من چنین خوش فتاده است

2 به هفت آسمان هشتمین در فزایم ز دود دلی کاسمان‌وش فتاده است