نشین بچشم من از خاک رهگذر از صفای اصفهانی غزل 34

1 نشین بچشم من از خاک رهگذر ایدوست تو سرو نازی و ماء/وای سر و بر لب جوست

2 بخاک عشق نهم سر که پای خویش دران بهر طرف که نهم راه دیگریست بدوست

3 چنان گرفته رگ و پوستم تجلی عشق که پوست یا رگ من نیست این تجلی اوست

4 سکندری طلبی سر ز خط یار مپیچ که خضر آب بقا خط یار آینه روست

5 که تا زدوش بدوشم کشند تا بر یار چه سالهاست که خاکم درین سراچه سبوست

6 مرا دلیست پریشان ز زلف یار بپرس پدید حال دل از زلف یار موی بموست

7 گداخت راه دلم سنگ و در تو نیست اثر بسینه اینکه تو داری مگر دلست که روست

8 قدم بروز جوانی خمید و این اثریست زهر که قبله او پیش طاق آن ابروست

9 بر آن سرم که بمیدان عشق بازم باز سری که در خم چوگان زلف یار چو گوست

10 تو سوزن مژه داری و تار زلف پریش بیا که چاک دل ریش را زمان رفوست

11 هزار زخم بدل میزنی و با خبری که پای بست سر آن دو زلف غالیه بوست

12 تنم بپوست نگنجد که عشق دوست صفا بدل نشسته که مغزست و مابقی همه پوست