ز از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 902

1 ز سر بگیرم عیشی چو پا به گنج فروشد ز روی پشت و پناهی که پشت‌ها همه رو شد

2 دگر نشینم هرگز برای دل که برآید کجا برآید آن دل که کوی عشق فروشد

3 موکلان چو آتش ز عشق سوی من آیند به سوی عشق گریزم که جمله فتنه از او شد

4 که در سرم ز شرابش نه چشم ماند نه خوابش به دست ساقی نابش مگر سرم چو کدو شد

5 به خوان عشق نشستم چشیدم از نمک او چو لقمه کردم خود را مرا چو عشق گلو شد

6 سبو به دست دویدم به جویبار معانی که آب گشت سبویم چو آب جان به سبو شد

7 نماز شام برفتم به سوی طرفه رومی چو دید بر در خویشم ز بام زود فروشد

8 سر از دریچه برون کرد چو شعله‌های منور که بام و خانه و بنده به جملگی همه او شد

9 نهیم دست دهان بر که نازکست معانی ز شمس مفخر تبریز سوخت جان و همو شد