1 بیاد منزل سلمی بر اطلال و دمن گردم ببوی آن گل رعنا بر اطراف چمن گردم

2 به پیش من برفت او با دل صد جای ریش من ز حسرت در فراقش چون غریبان در وطن گردم

3 نیابم زو اثر هر چند کوه و دشت پیمایم نگوید زو خبر هرچند گرد مرد و زن گردم

4 نه پیکی میرسد ز آن کو نه بادی میوزد زانسو بهر سو هر دم آرم رو بگرد خویشتن گردم

5 چو می نگذاردم غیرت که نامش بر زبان آرم چسان در جستجوی او میان انجمن گودم

6 خیالش چون ببر گیرم ز سر تا پای گردم او ز خود بیرون روم از خویشتن بیخویشتن گودم

7 قدش را چون بیاد آرم تو گوئی سرو شمشادم رخش چون در خیال آرم شوم گل نسترن گردم

8 حدیث زلف و گیسویش کنم در انجمن چون من جهانی را بدام آرم کمند مرد و زن گردم

9 چو خالش در نظر آرم سراسر نافه مشکم مزاج آهوان گیرم بصحرای ختن گردم

10 چو چشمش در نظر آرم گهی بیمار و گه مستم در آن مستی شوم صیاد صید خویشتن گردم

11 لبش چون در ضمیر آرم یکی ساغر شوم پر می ز دندانش چو یاد آرم همه درّ عدن گردم

12 بفکر آن دهان چون اوفتم اثباتم و نفیم محالی را کنم جا بر محل صید سخن گردم

13 حدیث آن میان چون در میان آید شوم موئی ندانم نیستم هستم میان شک و ظن گردم

14 چو دور از کار می‌بویم بهرجا فیض بیهوده بیا بهر سراغ دوست گرد خویش گردم