1 به پیشت نام جان گویم زهی رو حدیث گلستان گویم زهی رو

2 تو این جا حاضر و شرمم نباشد که از حسن بتان گویم زهی رو

3 بهار و صد بهار از تو خجل شد من افسانه خزان گویم زهی رو

4 تو شاهنشاه صد جان و جهانی من از جان و جهان گویم زهی رو

5 حدیثت در دهان جان نگنجد حدیثت از زبان گویم زهی رو

6 جهان گم گشت و ماهت آشکارا چنین مه را نهان گویم زهی رو

7 همه عالم ز نورت لعل در لعل به پیش تو ز کان گویم زهی رو

8 ز تو دل‌ها پر از نور یقین است یقین را از گمان گویم زهی رو

9 چو خورشید جمالت بر زمین تافت ز ماه و اختران گویم زهی رو

10 چو لطف شمس تبریزی ز حد رفت من از وی گر فغان گویم زهی رو