من که باشم که به تن رخت وفای از سنایی غزنوی غزل 249

1 من که باشم که به تن رخت وفای تو کشم دیده حمال کنم بار جفای تو کشم

2 ملک الموت جفای تو ز من جان ببرد چون به دل بار سرافیل وفای تو کشم

3 چکند عرش که او غاشیهٔ من نکشد چون به جان غاشیهٔ حکم و رضای تو کشم

4 چون زنان رشک برند ایمنی و عافیتی بر بلایی که به جای تو برای تو کشم

5 نچشم ور بچشم باده ز دست تو چشم نکشم ور بکشم طعنه برای تو کشم

6 گر خورم باده به یاد کف دست تو خورم ور کشم سرمه ز خاک کف پای تو کشم

7 جز هوا نسپرم آنگه که هوای تو کنم جز وفا نشمرم آنگه که جفای تو کشم

8 بوی جان آیدم آنگه که حدیث تو کنم شاخ عز رویدم آنگه که بلای تو کشم

9 به خدای ار تو به دین و خردم قصد کنی هر دو را گوش گرفته به سرای تو کشم

10 ور تو با من به تن و جان و دلم حکم کنی هر سه را رقص کنان پیش هوای تو کشم

11 من خود از نسبت عشق تو سنایی شده‌ام کی توانم که خطی گرد ثنای تو کشم