گر آفتاب مهر تو از سینه از اسیر شهرستانی غزل 618

1 گر آفتاب مهر تو از سینه می رود آب صفا ز چشمه آیینه می رود

2 گر خاک روزگار به باد فنا رود باور مکن که از دل او کینه می رود

3 دارد سری به زهد چه شد مست مشربم گاهی به سیر مسجد آدینه می رود

4 مطرب ترانه ای به اصولش نواخت آن صوفی به زیر خرقه پشمینه می رود

5 بد خواه را به دشمنی خویش واگذار گردش به باد کینه دیرینه می رود

6 در ملک تن دل است که منظور محنت است اول نگاه درد به گنجینه می رود