گر از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 2597

1 گر روی بگردانی تو پشت قوی داری کان روی چو خورشیدت صد گون کندت یاری

2 من بی‌رخ چون ماهت گر روی به ماه آرم مه بی‌تو ز من گیرد صد دوری و بیزاری

3 جان بی‌تو یتیم آمد مه بی‌تو دو نیم آمد گلزار جفا گردد چون تخم جفا کاری

4 چون سرکشی آغازی یا اسب جفا تازی دست کی رسد در تو گر پای نیفشاری

5 مهمان توام ای جان ای شادی هر مهمان شاید که ز بخشایش این دم سر من خاری

6 رو ای دل بیچاره با تیغ و کفن پیشش کی پیش رود با او بدفعلی و طراری

7 ای جان نه ز باغ تو رسته‌ست درخت من پرورده و خو کرده با عشرت و خماری

8 اجزای وجود من مستان تواند ای جان مستان مرا مفکن در نوحه و در زاری

9 آن ساغر پنهانی خواهم که بگردانی مستانه به پیش آیی بی‌نخوت و جباری

10 ای ساغر پنهانی تو جامی و یا جانی یا چشمه حیوانی یا صحت بیماری

11 یا آب حیاتی تو یا خط نجاتی تو یا کان نباتی تو یا ابر شکرباری

12 آن ساغر و آن کوزه کو نشکندم روزه اما نهلد در سر نی عقل نی هشیاری

13 هم عقلی و هم جانی هم اینی و هم آنی هم آبی و هم نانی هم یاری و هم غاری

14 خاموش شدم حاصل تا برنپرد این دل نی زان که سخن کم شد از غایت بسیاری