اگر ندیدی دریا که جای اندر از صفای اصفهانی غزل 29

1 اگر ندیدی دریا که جای اندر جوست بمن نگر که دلم جوی آب رحمت اوست

2 کدام جوی دل بینهایتم دریاست کدام دریا دریای بی بدایت دوست

3 کدام دوست همان کز هوای جام فناش حکایت من و هستی حدیث سنگ و سبوست

4 نشسته در پس زانوی انزوا و بسیر سرم ز دست هجوم خیال و بر زانوست

5 بجد و جهد بر عشق دوست دست نداد مکار تخم ضلالت که عشق او خود روست

6 ز غیر دل مطلب آفتاب طلعت یار که شرق اوست سویدا و غرب او رگ و پوست

7 نشان نداد کس از رهروان وادی فقر که گم شدند درین کوچه بسکه تو در توست

8 میان دوست که در چشمهاست رسته ندید دو چشم غیر و نبیند چو چشم منبت موست

9 ز کوی یار نبندیم بار کوی دگر که آبروی حقیقت ز خاک این سر کوست

10 مرا بسوزن عیسی و رشته مریم چه حاجتست که بر چاک دل غم تو رفوست

11 حرارت سخن عشق سوخت سینه و دل بدست آتش پاینده تر ز سنگ و ز روست

12 مرا ببادیه کعبه مجاز مبر که در حقیقت محرابم آن خم ابروست

13 میان آتش و آبم ز دست دیده و دل نه ماهیم نه سمندر مرا چه طبع و چه خوست

14 نه شرقیست نه غربی بهیچ سوی متاز که آفتاب سمای صفای ما بی سوست