1 گر کنی خیری بدست خویش کن خیر خود را وقف هر درویش کن

2 یک درم کان را بدست خود دهند به بود زان کز پی او صددهند

3 گر ببخشی خود یکی خرمای تر بهتر از بعد تو صد مثقال زر

4 هر چه بخشیدی مکن با او رجوع گر ز پا افتادهٔ از دست رجوع

5 این بدان ماند که شخصی قی کند باز میل خوردن آن کی کند

6 با پسر گر چیزکی بخشد پدر می‌رسد گر باز گیرد از پسر

7 ای پسر با مال و زر شادی مجوی آنچه کس را دادهٔ دیگر مگوی

8 شادی دنیا سراسر غم بود سور او را در عقب ماتم بود

9 امر لا تفرح ز دنیا گوش دار جای شادی نیست دنیا هوش دار

10 شادمان را ندارد دوست حق این سخن دارم ز استادان سبق

11 کر فرح داری ز فضل حق رواست لیک از دنیا فرح جستن خطاست

12 ای پسر با محنت و غم خوی کن روی دل را جانب دلجوی کن