گر از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 179

1 گر تو عودی سوی این مجمر بیا ور برانندت ز بام از در بیا

2 یوسفی از چاه و زندان چاره نیست سوی زهر قهر چون شکر بیا

3 گفتنت الله اکبر رسمی است گر تو آن اکبری اکبر بیا

4 چون می احمر سگان هم می‌خورند گر تو شیری چون می احمر بیا

5 زر چه جویی مس خود را زر بساز گر نباشد زر تو سیمین بر بیا

6 اغنیا خشک و فقیران چشم تر عاشقا بی‌شکل خشک و تر بیا

7 گر صفت‌های ملک را محرمی چون ملک بی‌ماده و بی‌نر بیا

8 ور صفات دل گرفتی در سفر همچو دل بی‌پا بیا بی‌سر بیا

9 چون لب لعلش صلایی می‌دهد گر نه‌ای چون خاره و مرمر بیا

10 چون ز شمس الدین جهان پرنور شد سوی تبریز آ دلا بر سر بیا