گر دهد یارت امان ایمن از اوحدی مراغه‌ای غزل 687

1 گر دهد یارت امان ایمن مشو ور ببخشاید، به جان ایمن مشو

2 آن زمان کت گوید: ای من جمله تو جمله مکرست، آن زمان ایمن مشو

3 روی او را گر ببینی آشکار باز خواهد شد نهان، ایمن مشو

4 گر کنارت، گوید: از زر پر کنم تا نبندی در میان، ایمن مشو

5 وقت بیگاهست، ها! گامی بپوی دزد همراهست، هان! ایمن مشو

6 گر شوی ایمن ز خوف دزد، نیز از خلاف کاروان ایمن مشو

7 ور نماز و روزه گمراهت کند از غرور این و آن ایمن مشو

8 چون نهد دیوانه‌ای دانات نام عاقلی؟ خود را بدان، ایمن مشو

9 از کرامات ار بپری در هوا از هوا و از هوان ایمن مشو

10 ای که اندر بی‌نشانی می‌روی از حریف بی‌نشان ایمن مشو

11 اوحدی،چون سرش آمد بر زبان سر نگه دار، از زبان ایمن مشو