گر ما گوییم‌، ماکجاییم از بیدل دهلوی غزل 2388

1 گر ما گوییم‌، ماکجاییم ور تو، تو هم آن‌ کسی‌ که ماییم

2 پوشیدگی‌ایم لیک رسوا عریانی لیک در قباییم

3 گوشیم و شنیدنی نداربم چشمیم و مژه نمی‌گشاییم

4 گر شکوه کنیم بی‌تمیزیم ور شکر خیال نارساییم

5 تا خاک نشان دهیم عرشیم چون سر به ‌گمان رسیم پاییم

6 بی نسبت نسبتیم و سحریم نی هست نه نیست آشناییم

7 زین شعبده هیچ نیست منظور جز آنکه به فهم در نیاییم

8 عیب و هنر تعین این‌ست پیدا و نهان جنون قباییم

9 پنهان چیزی ‌که درگمان نیست پیدا اینها که می‌نماییم

10 آخر به کجا رویم زین دشت در خارستان برهنه پاییم

11 اینجا چه سلامت و کجا امن یک‌دانه و هفت آسیاییم

12 کوه و صحرا و باغ و بستان ماییم اگر ز خود برآییم

13 با غیر یگانگی چه حرف است از عالم خو هم جداییم

14 یا رب ز کجا تمیز جوشید کایینهٔ صد جهان بلاییم

15 در نسخهٔ شبههٔ جدایی تصحیف حقیقت خداییم

16 استغنا بی نیاز خویش است خود را بر خود چه وانماییم

17 عرض من و ما عرق ‌کمین است ساز خاموش تر صداییم

18 بیدل‌ زین حرف و صوت‌ تن زن افسانهٔ راز کبریاییم